Mechanizmy stresu od czasów Seyle’go zostały wielokrotnie zdiagnozowane i opisane. Natomiast jak dotąd nie zdefiniowano kompleksowo praw regulujących funkcje stresu w celowości ludzkiego działania. W ludzkich dążeniach takie prawa istnieją jednak i spróbujemy je określić w poniższym opracowaniu. Po raz pierwszy wprowadzono je kompleksowo dla potrzeb opracowań naukowych, oto te prawa:

Uniwersalne prawo stresu :

Każdy ma prawo do swojego stresu, bowiem jest on mechanizmem stymulującym i wyzwalającym  podwyższony stan aktywności organizmu (energii życia),  stan stymulujący do działania i do osiągania celów.

Prawa te mają swoje szczegółowe rozwinięcie: trzy szczegółowe prawa dla stresu indywidualnego. Zaprezentujemy je kolejno poniżej:

Pierwsze szczegółowe prawo stresu indywidualnego tzw. prawo zrównoważonej amplitudy stresu indywidualnego:

Organizm człowieka oscyluje pomiędzy stanem aktywacji, czyli pobudzenia: A a stanem wyciszenia,wypoczynku: W .
Stany te w naturalnych warunkach funkcjonowania człowieka powinny być w równowadze, którą człowiek ma prawo regulować.

Drugie prawo indywidualnego stresu, tzw. prawo optymalnego poziomu stresu indywidualnego:

Efektywność i sprawność ludzkiego funkcjonowania jest najwyższa przy średnim poziomie stresu – dla każdego człowieka poziom ten jest zindywidualizowany w warunkach naturalnych ( u niektórych bliżej stanów niskich, u innych bliżej stanów wysokich ).

Trzecie prawo indywidualnego stresu, tzw. prawo sekwencji stresu indywidualnego:

Stresy u człowieka występują w sekwencjach i „nakładają się „ na siebie interaktywnie – tworząc złożone konstrukcje stresu w obszarze jego fazowości i dynamiki funkcjonowania. Szczególnie dotyczy to „nakładania się „ na siebie stresów krótkotrwałych i stresów długotrwałych przewlekłych. Człowiek ma prawo do regulacji sekwencyjności nakładających się stresów w sposób naturalny, wynikający z możliwości adaptacyjnych organizmu.